Zgromadzenie Księży Misjonarzy Saletynów – Congregatio Missionariorum Dominae Nostrae a La Salette (Misjonarzy Matki Bożej z La Salette), nazwa potoczna: saletyni, skrót: MS, powstało jako owoc objawienia Matki Bożej w La Salette (19 wrzenia 1846 roku), z inicjatywy ks. biskupa Philiberta de Bruillard (1765-1860), ordynariusza z Grenoble.

Biskup powołał do istnienia w dniu 1 maja 1852 roku wspólnotę diecezjalną złożoną z pięciu kapłanów swojej diecezji, którzy odznaczali się wielką pobożnością i gorliwością apostolską (ks. Bernard Burnoud, ks. Franciszek Denaz, ks. Michał Sibillat, ks. Celestyn Bonvallet i ks. Piotr Archier). Obowiązki misjonarzy spełniali oni w ciężkich warunkach. Latem obsługiwali pielgrzymów na Górze Objawienia, a zimą głosili misje i rekolekcje parafialne w diecezji Grenoble. Od początku w tej wspólnocie ujawniło się powołanie do Życia zakonnego.

Dnia 2 lutego 1858 roku szeciu kapłanów (ks. Piotr Archier, ks. Jan Berlioz, ks. Józef Bossan, ks. Ludwik Buisson, ks. Julian Petit i ks. Wiktor Albertin) złożyło na ręce ks. biskupa Achille Ginoulhiac (1806-1875) z Grenoble pierwsze śluby zakonne zgodnie z tymczasową regułą opracowaną przez ks. Filipa Orcel, wikariusza biskupiego. Według niej specyfiką duchowoci nowej wspólnoty był duch modlitwy, ekspiacji i gorliwoci apostolskiej. Reguła ta została w roku 1862 przystosowana dla braci zakonnych. Ten nurt duchowości ofiarniczej i naprawczej znalazł swój najwyższy wyraz w wypowiedziach i pismach ks. Sylwana Marii Giraud (1830-1885), który był przełożonym generalnym Zgromadzenia w latach 1865-1876.

Nowy etap rozwoju Zgromadzenia wytyczyła pierwsza kapituła generalna w 1876 roku, która wypracowała nowe Konstytucje oraz ukierunkowała je na apostolstwo. Aprobatę papieską Zgromadzenie otrzymało 14 maja 1890 roku. Do ekspansji saletynów na inne kraje przyczyniło się prześladowanie we Francji (1901) zgromadzeń zakonnych. Wówczas saletyni zmuszeni zostali do opuszczenia La Salette – kolebki Zgromadzenia i wszystkich placówek we Francji. To wygnanie okazało się błogosławieństwem dla młodego Zgromadzenia. Otwarto w wielu krajach nowe placówki saletyńskie i nastąpił szybki wzrost personalny, wynikiem którego był podział Zgromadzenia, najpierw na regiony, a później na prowincje. Pieczęcią w rozwoju Zgromadzenia było ostateczne zatwierdzenie w 1926 roku jego Konstytucji zakonnych przez papieża Piusa XI.

Po kapitule generalnej w tym samym roku, Zgromadzenie podzielono na sześć regionów (Francja, Stany Zjednoczone, Kanada, Polska, Brazylia i Madagaskar). Kolejna kapituła generalna, zwołana w 1932 roku, podjęła decyzję o podziale Zgromadzenia na prowincje (francuska, amerykańska, polska i brazylijska) , a oficjalnie zaczął on obowiązywać z dniem 9 lutego 1934 roku. Po Soborze Watykańskim II Konstytucje zakonne zostały poddane rewizji i odnowie w duchu soborowym, a następnie zatwierdzone przez Stolicę św. w dniu 6 czerwca 1985 roku.

Saletyni są dziś obecni na 5 kontynentach w 24 krajach świata, takich jak: Francja (od 1852), Szwajcaria (1881), Stany Zjednoczone (1892), Włochy (1898), Kanada (1899), Madagaskar (1899) z wyspą Reunion (1959), Belgia (1901), Polska (1902), Brazylia (1902), Anglia (1928), Lichtenstein (1935), Argentyna (1937), Angola (1946), Filipiny (1948), Niemcy (1952), Hiszpania (1957), Indie (1978), Ukraina (1989), Białoruś (1990), Słowacja (1990), Boliwia (1991) i Czechy (1995).

ks. dr Piotr Jamioł MS