informacje

Dębowiec: Pierwsza profesja zakonna Saletynki w Polsce

Dnia 20 września 2009 roku o godz.  15.00 w Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu odbędzie uroczystość złożenia pierwszych ślubów zakonnych przez Dominikę Paluch.  Będzie to, od ponad 50 lat, pierwsza profesja zakonna Sióstr Matki Bożej z La Salette w Polsce.

Dnia 24 września 2002 roku została powołana pierwsza od 50 lat nowa międzynarodowa wspólnota sióstr Saletynek w Polsce. Dom zakonny mieści się w parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Rzeszowie. Drugi dom natomiast znajduje się w Dominikowicach k. Gorlic w parafii św. Jana Chrzciela w Kobylance.

Od samego początku istnienia Misjonarzy matki Bożej z La Salette (1852), mówiło się o potrzebie założenia żeńskiego Instytutu mającego związek z La Salette, z Regułą dostosowaną do treści orędzia Matki Bożej Saletyńskiej. Równocześnie myślano o przystosowaniu takiego Instytutu do obsługi miejsca pielgrzymkowego w La Salette. Wielu misjonarzy próbowało to wielkie dzieło, ale ich próby kończyły się niepowodzeniem. Inni misjonarze pragnęli przekształcić SS. Opatrzności na Saletynki. Świątobliwy kapłan ks. Sylwan Maria Giraud MS próbował przez jakiś czas przyciągnąć do La Salette i osadzić w sanktuarium „Ofiary Jezusa” – zgromadzenia świeżo założone przez Matkę Weronikę w Avenieres w diecezji Grenoble. Jednak biskup Grenoble uznał, że bardzo surowa reguła tej wspólnoty nie odpowiada duchowości La Salette. Ponadto ich założycielka Matka Weronika nie wyraziła zgody na pewne adaptacje Reguły i dostosowanie jej do La Salette.

W końcu po długim okrasie poszukiwań, Opatrzność Boża sama rozwiązała sprawę. W roku 1865 pani Henryka Deluy – Fabry (ur. 1828 r. w Marsylii), w wyniku licznych pielgrzymek na św. Górę w La’Salette, gdzie pogłębiła tajemnicę łez Maryi, upewniła się, że to ją Pan Bóg powołuje i obiera za narzędzie, aby została zakonnicą łez Matki Bożej z La’Salette. Zaraz wyjawiła to pragnienie ks. S. Giraud MS, który jednak nie zaakceptował tego projektu i nie zachęcił jej w tym dziele. W tym czasie ks. Giraud pełnił funkcję Generała Zgromadzenia i miał duże możliwości pomocy przy fundacji nowego dzieła. Pomimo początkowych trudności, Henryka nie załamuje się, ale z większą pobożnością i gorliwością poszukuje woli Bożej. Podczas podróży do Rzymu w 1866 r. wyjawia swoje plany papieżowi Piusowi IX. Papież Pius IX mocno ją zachęcił do ich realizacji i udzielił błogosławieństwa temu dziełu. Po powrocie do Francji rozmawia z biskupem Grenoble Ginoulhiac i przedstawia swoje plany. Początkowo biskup się waha, ale po dłuższym namyśle udziela aprobaty i zachęty pannie Henryce na założenie fundacji nowego Zgromadzenia w duchu La’Salette.

Od razu pani Deluy – Fabry przystępuje do dzieła. Wynajmuje mały domek Cours Berrait w parafii św. Brunona w Grenoble i tam wraz z kilkoma towarzyszkami rozpoczyna życie zakonne. Ks. Orcel, wikariusz generalny biskupa Grenoble, pomaga jej w opracowaniu Konstytucji. Równocześnie do pomocy jako opiekun nad młodym Instytutem, zostaje przydzielony ks. Piotr Archier MS i pełni funkcje kierownika duchowego pierwszych postulantek oraz owocnie przyczynia się do rekrutacji powołań. Natomiast ks. Giraud MS nadal jest przeciwny temu dziełu i wolałby na św. Górze Siostry „Ofiary Jezusa” z Avenieres.

Nowe Zgromadzenie szybko zdobywa zaufanie i poparcie nowego biskupa Grenoble – Paulinier oraz wpływowych kapłanów na czele z ks. Orcel i ks. Archier MS, co ułatwiło i przyśpieszyło jego rozwój. Wkrótce, bo już 4 XI 1870 r. bp. Paulinier oddaje młode Zgromadzenie pod duchową opiekę Misjonarzy Matki Bożej z La’Salette. Ks. Ludwik Buisson MS zostaje kapelanem i kierownikiem duchowym nowego Instytutu zakonnego, a ks. Piotr Archier MS przeprowadza pierwsze rekolekcje zakonne dla sióstr. Jednak okrutna wojna w 1870 r. wstrzymuje rozkwit tego dzieła oraz wykonanie do końca planów pani Deluy – Fabry, które trzeba było odłożyć na później. Wreszcie 17 IX 1871 r. w święto Matki Bożej Siedmiu Boleści w obecności bp. Paulinier i 10 kapłanów odbyły się obłóczyny panny Deluy – Fabry i 6 innych sióstr. Pani Deluy – Febry przybrała imię zakonne: Matki od św. Józefa.

Równocześnie wraz z obłóczynami 7 sióstr otwarło Nowicjat – 17 IX 1871 r. i erygowało zgromadzenie pod nazwą: Siostry Wynagrodzicielki Matki Bożej z La’Salette. Od tej chwili za cel stawia sobie Instytut: ducha pocieszenia Matki Bożej z La’Salette przez wynagradzanie za ludzkie grzechy; ducha poświęcenia i ofiary; ducha apostolstwa dla rozszerzenia wspólnie z Misjonarzami Matki Bożej z La’Salette nauk wynikających z Objawienia oraz kultu; ducha modlitwy. A więc charyzmatem Zgromadzenia SS. Wynagrodzicielek jest apostolstwo pojęte w duchu ofiary, modlitwy i zadośćuczynienia.

Trzy siostry (10 X 1922 r.) udają się do Polski, aby pomagać w wychowaniu młodych Misjonarzy Saletynów, pełniąc posługę w kuchni i pralni seminaryjnej w Dębowcu. Pracują tutaj aż do wiosny 1956 r., kiedy to decyzją Rady Prowincjalnej Misjonarzy Saletynów zostały odwołane z Dębowca. Musiały z żalem i tęsknotą w sercu, opuszczać ukochany kraj aby udać się do Francji i tam pełnić swoją posługę zgodną z ich powołaniem. Do sióstr, które wyjechały z Dębowca do Francji należały: S. Stefania – Jarusik Julia, S. Weronika – Markowska Katarzyna i S. Gabriela – Polewka Małgorzata.
W 1925 r. SS. Wynagrodzicielki nabyły w Gieres dom, który przeznaczyły na Dom Generalny i Nowicjat. Ponadto w 1945 r. odnowiły i przystosowały Konstytucje zakonne do aktualnych wymogów Kościoła.

Wraz z ekspansją Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej z La Salette i jego rozwojem po całym świecie, zrodziła się myśl założenia żeńskiego Zgromadzenia, które mogłoby współpracować z nimi w ich apostolstwie po całym świecie, zgodnie z poleceniem Maryi „ogłoście to całemu mojemu ludowi”.
W 1928 roku ks. Celestyn Grozet MS – ówczesny Generał, wraz ze swoją Radą zakłada upragnione dzieło pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Matki Bożej z La Salette.
W październiku 1929 roku przybyło 6 pierwszych postulantek, które umieszczono w Fourgueux w Szkole Apostolskiej Saletynów. Wkrótce postarano się o zakup obszernego budynku po dawnym sierocińcu w Soissons i tam założono pierwszy dom zakonny pod wezwaniem św. Feliksa. Od tej chwili będzie to dom macierzysty Zgromadzenia. Po uzyskaniu w dniu 24 stycznia 1930 roku od Stolicy Apostolskiej reskryptu , niezbędnego dla każdej nowej fundacji, Bp Mennechet erygował kanonicznie Zgromadzenie SS. Misjonarek Matki Bożej z La Salette w dniu 2 lutego 1930 roku, a dom św. Feliksa koło Soissons przeznaczył na Nowicjat a dnia 25 października 1930 roku zatwierdził Konstytucję nowego Zgromadzenia Sióstr Misjonarek.

Konstytucję te, stawiają przed oczyma nowych sióstr cały program ich uświęcenia przez intensywne życie wewnętrzne. Ponadto jasno określają czym winny się różnić od innych zgromadzeń, oraz wytyczają cel: mają być misjonarkami lub pomocnikami Misjonarzy Matki Bożej z La Salette zarówno w krajach pogańskich jak i w katolickich. Mają apostołować światu nauki i polecenia Matki Bożej z La Salette wypływające z jej Objawienia i Orędzia. Dlatego w zależności od otrzymanych od Boga uzdolnień, pracują w rozmaitych dziedzinach: uczą katechizmu, kształcą dzieci, opiekują się chorymi oraz współpracują z Misjonarzami Saletynami w ich domach formacji lub duchowieństwa tubylczego (ps).