homilia

Przemienił się

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».
Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.
A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie». (Mt 17, 1-9)

Nie był to czas autoprezentacji, nie szło też o zachwalanie samego siebie. Jezus przemienił się dla swoich uczniów. Był to dar, który miał pokazać im cel ich życia. Bo choć wychowani byli przez Prawo i mądrość Proroków, to nie mieli się na nich zatrzymać. Bóg na Taborze, podczas przemienienia, objawił, że celem dla uczniów jest On sam. Jego głos, który rozbrzmiał w uszach i sercach Piotra, Jakuba i Jana, wstrząsnął nimi do głębi. Odkryli, że jest możliwe osobiste spotkanie ze Świętym dzięki człowieczeństwu Jezusa. Odkryli, że blisko jest Bóg, który prowadzi swoich wybranych – coraz dalej i dalej. I nawet wtedy, gdy Piotr chciał zredukować to doświadczenie do radosnego świętowania pod namiotami, wspominając wyjście z niewoli egipskiej, to błogosławiące słowo Boga Ojca i dotyk Jezusowej dłoni, poprowadził uczniów poza ich oczekiwania i możliwości. Przyjdzie im jeszcze przejść przez niejedną ciemną dolinę – także tę, gdzie doświadczą męki i śmierci ich Mistrza. Ale słowo Boga nie pozwoli im utknąć, zatrzymać się, dopóki nie doświadczą zmartwychwstania.

Prośmy dziś Jezusa, żeby objawiał siebie takim, jakim jest. Niech nas obdarzy swoim dotykiem i przekonuje o swojej wiernej obecności. Oby też dał nam odwagę spotkania Go, bo choć bardzo za Nim tęsknimy, to do ogromu Jego miłości na pewno nie przywykliśmy.